Gisteren stond de eerste Workshop Over Grenzen op de agenda die ik samen met Ellis Samsom zou geven. In de dagen ervoor was ik druk met de voorbereidingen, waaronder een presentatie om de deelnemers mee te nemen in wat grenzen zijn en waarom het zo belangrijk is om ze te (h)erkennen en aan te geven. Een veel voorkomende reden dat we voorbij gaan aan onze grens, is omdat we de ander willen plezieren of niet willen teleurstellen.
Ervaringsgericht leren met paarden is gericht op authentiek jezelf en congruent zijn. Paarden zijn altijd authentiek, what you see is what you get. En daarmee zijn ze congruent. Wat ze doen sluit aan bij hoe ze zich voelen.
Maar wat is authentiek zijn? Dat is alles waar durven nemen wat er van binnen bij je gebeurt en emoties er durven laten zijn. In contact daarmee zijn en de eventuele pijn voelen die eronder zit. En op een manier communiceren waarin je verantwoordelijkheid en eigenaarschap neem voor je gevoelens. Kwetsbaar durven zijn, vertellen wat iets me je doet, is een onmisbare schakel daarin.
De grote kracht van de Medicine Horse Way methode waarin wij beiden zijn opgeleid, is de centrale plaats die ervaren heeft; je eigen proces aangaan en doorleven.
Twee dagen voor de Workshop blesseert ons paard Waikiki zich waardoor we haar niet kunnen inzetten. Kan gebeuren, gelukkig is er een ander – voor ons beiden vreemd paard – dat we mogen inzetten. De dag voorafgaand aan de workshop hebben we gepland om het programma en alle oefeningen samen door te nemen. Ik zou daarvoor naar Ellis toegaan en in de avond doorgaan naar mijn dochters in Almere om te overnachten. En toen kwam er een storm voorbij …. Letterlijk en figuurlijk. De aankondiging van de storm die juist op het moment dat ik onderweg zou zijn van Soest naar Almere zijn hoogtepunt zou bereiken, zorgde voor onrust in mijn lijf. Er ontstond een dialoog tussen mijn hoofd en mijn lichaam. Mijn lichaam zei ‘ik vind het spannend om te rijden met dat weer, durf ik dat eigenlijk wel?’ Mijn hoofd antwoorde met ‘Ja maar je moet erheen want je kan het nu niet meer afzeggen en hen teleurstellen’. Het gevoel in mijn lichaam wilde gehoord worden, het vroeg om erkenning. Mag ik toegeven aan het gevoel dat daar is, mag ik het afzeggen en veilig thuisblijven? Terwijl ik dit overweeg, realiseer ik me hoe weinig ik dat in het verleden gedaan heb, hoe vaak ik voorbij ben gegaan aan dat gevoel. Niet zeuren, doorgaan is mijn motto jarenlang geweest.
Mijn besluit om nu wel naar mijn lichaam te luisteren en thuis te blijven geeft rust. Ik merk dat ik nog wel op zoek ga naar rechtvaardiging van mijn besluit en ben blij dat ze code rood afgeven voor de avond. Zie je wel, het is ok om thuis te blijven.
In het telefonisch contact dat Ellis en ik de volgende ochtend hebben, deelt ze met me wat er bij haar gebeurde na mijn afzegging en ze stelt voor de workshop te verplaatsen. Terwijl zij mij meeneemt in haar overwegingen gebeurt er van alles bij mij; ik realiseer me dat ik in de voorbereiding onvoldoende heb afgestemd met haar. Oef, dat doet pijn om te erkennen aan mezelf. Ook realiseer ik me wat meegaan in haar voorstel betekent: dan moet ik de deelnemers en de eigenaar van de locatie gaan vertellen dat het niet doorgaat. Allerlei gedachten en gevoelens passeren in razend tempo mijn lijf en mijn hoofd; gedachten van falen, teleurstellen, opgeven, schaamte, angst maar ook compassie, daadkracht en kwetsbaarheid. Wat was authentiek zijn ook al weer; ‘alles waar durven nemen en toe laten wat er bij je van binnen gebeurt. Emoties er durven laten zijn’. Ik deel met Ellis wat er allemaal voorbij komt. Haar vraag of het voor mij goed voelt om het met alles wat er is het door te laten gaan, brengt mij weer bij het doorgaan dat ik zo gewend was om te doen en waarin ik zo vaak voorbij ben gegaan aan mijn gevoel. En dat als ik nu zou doorgaan, ik niet alleen voorbij zo gaan aan mijn eigen gevoel, maar ook aan dat van Ellis. Ik had me verheugd op werken met Waikiki en in plaats daarvan werken met een onbekend paard geeft mij onrust. Er popt gelijk een recente situatie op waarin het allemaal niet lekker liep, ik me achteraf pas realiseerde dat ik niet goed voorbereid was en voorbij was gegaan in het gevoel in mij dat dat eigenlijk al aangaf. Dat gevoel had ik nu ook realiseerde ik me. De rust die dit inzicht me geeft, vertelt me dat het helemaal ok is om de workshop te verplaatsen en dat ik kan dealen met wat er nu gedaan moet worden.
De kwetsbaarheid waar we beiden toe bereid zijn in het gesprek, maakt dat we in verbinding blijven, we elkaar kunnen horen, ons vrij voelen om grenzen aan te geven en die van elkaar ook volledig kunnen respecteren. Wat een leerzame voorbereiding was het, dat is nog eens practice what you preach!
De datum voor de volgende workshop staat en alle deelnemers zijn er ook dan weer bij. En als het aan ons ligt gaan er nog heel veel Workshops Over Grenzen volgen. We hebben zelf weer ervaren hoe belangrijk het is om te luisteren naar je gevoel en je grenzen aan te geven. En dat de wereld een stuk liefdevoller wordt als mensen dat doen op de Medicine Horse Way!
