In ons kleine dorp draait alles om verbinding. Dat voel je in de vele verenigingen en in de spontane ontmoetingen tussen dorpsgenoten. Zelf ben ik actief in de vrouwenvereniging, ga ik naar de knutselclub en het breicafé, en vervul ik de rol van voorzitter van het bestuur van ons gemeenschapshuis. Dit is de plek waar mensen samenkomen en het hart van ons dorpsleven klopt.
Een taak die bij mijn rol hoort, is het rondbrengen van uitnodigingen voor activiteiten. Vandaag stond het jaarlijkse stamppottenbuffet op de agenda. Met het prachtige herfstweer was dat allesbehalve een vervelende klus; het werd een heerlijke wandeling door ons natuurgebied. En toen gebeurde het: mijn blik bleef hangen bij een prachtig doorkijkje dat ik niet eerder had opgemerkt. Het beeld raakte me.
Ik maakte een foto, en tot mijn verbazing bleek deze nóg mooier dan de werkelijkheid. Het intense blauw in de reflectie van het water gaf het beeld iets magisch. Reflectie… dat woord bleef hangen. Het weerspiegelt niet alleen het landschap, maar ook mijn gedachten, mijn reis en mijn groei.
Reflecteren om jezelf te begrijpen
Reflectie is voor mij een kernwoord. Al sinds mijn jeugd was ik er mee bezig. Wat ik destijds nog onbewust deed, was proberen de wereld en de mensen om me heen te begrijpen. Waarom reageerden mensen zoals ze deden? Waarom voelde ik wat ik voelde? Klopte mijn gevoel wel? Het waren vragen waar ik maar moeilijk grip op kreeg.
In de afgelopen jaren heeft reflectie een andere dimensie gekregen. Het gaat nu vooral over zelfinzicht: waarom reageer ik zoals ik doe? Wat vertelt mijn gevoel me? Wat wil mijn intuïtie zeggen? Dit proces helpt me om onderscheid te maken tussen wat van mij is en wat van de ander. En vooral: om het bij de ander te laten als het niet van mij is.
De kracht en valkuil van empathie
Een van mijn grootste talenten is empathie: invoelend en inlevend zijn. Maar zoals elk talent heeft ook dit een valkuil. De grens tussen mijn emoties en die van een ander kon vervagen, waardoor ik vaak verstrikt raakte in andermans gevoelens. Dat leidde er uiteindelijk toe dat ik mezelf verloor. Mijn denken – vaak aangewakkerd door een innerlijke criticus – probeerde de controle over mijn gevoelens te krijgen, wat me alleen maar verder verwijderde van mijn eigen kern.
Pas toen ik zo’n tien jaar geleden mijn talenten in kaart bracht met de TMA-analyse, begon ik dit patroon echt te begrijpen. Er viel een last van mijn schouders; ik herkende mijn kracht en kreeg compassie voor mijn worstelingen.
De wijsheid van je lichaam als gids
Wat me écht hielp, waren de inzichten en tools die ik kreeg vanuit de Eponaquest-opleiding. Het leren luisteren naar de wijsheid van mijn lichaam en de boodschappen van mijn emoties heeft mijn leven veranderd. Emoties zijn geen obstakels, maar wegwijzers. Ze vormen een krachtige basis voor reflectie, waardoor ik niet alleen mezelf beter begrijp, maar ook oordeelloos voor anderen kan zijn. Dat is iets wat ik vaak terug hoor in mijn coachsessies en TMA-gesprekken.
Een foto als startpunt voor inzicht
En zo werd een toevallige foto op een zonnige dinsdagmiddag meer dan een mooi beeld. Het werd een uitnodiging om terug te kijken, te reflecteren en met trots te zien hoe ik van waar ik was gekomen ben tot waar ik nu sta. Reflectie laat me de kracht van mijn talenten zien en herinnert me eraan dat het nooit te laat is om dichter bij jezelf te komen.
Heb jij weleens stilgestaan bij wat reflectie voor jou kan betekenen?
